moje szczęście, ktoś nazwał je Twoim imieniem

tak jak wam obiecałam opiszę ten cudowny dzień. oczywiście, jak zawsze wraz z Damianem podążamy do szkoły. brzydkiej i ponurej ale jednak. dopytywał się mnie czemu ja tak za nim szaleję.. powodów jest dużo. niby cie osobiście nie znam, a wiem o tobie wszystko. dopytuje się każdej możliwej osoby, która ma z tobą kontakt.. psychiczna? no może trochę.. dziś była wigilia klasowa. Damian mi składał strasznie długie życzenia. i patrzył się tak głęboko w oczy. kocham jego oczy, zielone.. tak samo jak jego♥ no więc po pseudo-lekcjach wyszłam i czekałam pod tablicą, tak jak było w naszej umowie. Damian wrócił sam.. czekałam z 5 minut i wybiegłeś ze szkoły prosto do mnie. nie mogłam w to uwierzyć.
-hej Monika. wybacz spóźnienie, musiałem coś załatwić.
-hej, no spoko. nic się nie stało.
podążaliśmy więc do mnie.  pytałeś się o moje nazwisko, czy mam Facebooka, moje hobby.. byłam taka szczęśliwa, że się poznajemy. niestety doszliśmy do mojej bramy. od razu przypomniała mi się jedna z zasad mojej mamy , dobrego wychowania' i pomyślałam, że może go zaprosić do siebie. na herbatę czy coś..
- ej to może wejdziesz..
- wiesz, z chęcią ale obiecałem mamie, że przyjdę wcześniej. świąteczne porządki..
-ah no jasne. głupia ja. zapomniałam, że też muszę pomóc.
spodobało mi się to, że ma dobry kontakt z mamą. to dobrze, że mężczyzna ma dobre relacje z kobietą, która nosiła go pod sercem 9 miesięcy. popatrzyłeś się na mnie swoimi ślicznymi oczyma i przytuliłeś mnie na pożegnanie..<3 byłam najszczęśliwszą osobą na świecie. no właśnie, byłam. do godziny 15. potem wpadł Damian, żebym mu zdała relacje.. był tak zły na mnie, chociaż nie wiem za co. obraził się! muszę z nim pogadać.. tak na święta być skłóconym? i to jeszcze z przyjacielem z dzieciństwa. tragedia.

a tak poza tematem to wesołych świąt wszystkim